Sjef is geboren in 1960 in Nederland. Zijn ouders komen uit Nederlands-Indië en een deel van zijn familie wonen in het huidige Indonesië.

De opa van zijn vaderskant vertrok eind negentiende eeuw naar Nederlands-Indië. Na een militaire carrière werd hij inspecteur van politie. Opa was streng, maar rechtvaardig en daar herkent Sjef zich wel in.

De vader van zijn moeder was schoolmeester in Bataviastad en daar is Sjef naar vernoemd. Hij werd als jongeling daarom Sjefke genoemd. Opa vond het heerlijk om met de kinderen om te gaan en maakte ontbijt voor de kinderen. Dat was vaak haring in tomatensaus en Sjef heeft daar nog altijd goede herinneringen aan.

De tweede wereldoorlog liet diep sporen na in de familie. Opa belandde in een kamp en de vader van Sjef moest buiten het kamp voor zichzelf zorgen. Een levensbedreigende situatie zorgde ervoor dat zijn vader na de oorlog therapie moest zoeken. Opa kon na de oorlog slecht omgaan met situaties die hem deden denken aan het leven in een kamp: rijen, wachten zonder reden en onrecht.

Sjef heeft diverse broers en zussen. Hun huidskleur is elk anders, van erg donker tot een nagenoeg witte zus: “Door mijn huidskleur blend ik overal makkelijk in. Of het nu Zuid-Europa of Azië. Ik heb daar altijd wel veel aan gehad.”

Als hij zelf in het leger zit, heeft hij veel te maken met Indische Nederlanders. Sjef is Nederland opgevoed en vindt dan dat hij als officier de brug kan slaan tussen de diverse stromingen: “Ik presenteerde mezelf vanuit een voorbeeldfunctie als een soort bounty, bruin van buiten en wit van binnen.”

Dat verandert als hij naar Indonesië op vakantie gaat. Daar vallen veel losse eindjes in zijn gevoel op zijn plek: “Die eerste reis naar Indonesië maakte mij authentieker en leertherapie deed de rest.”