Gerard komt in de tweede wereldoorlog terecht in Kamp Amersfoort en wordt door de Duitsers als dwangarbeider ingezet. Na de oorlog wordt hij opgeroepen voor het Nederlandse leger en uitgezonden naar Nederlands-Indië. 

Gerard ziet Nederlands-Indië als een groot avontuur, want hij gaat het land helpen opbouwen en iets goeds doen voor de lokale bevolking. Hij belandt midden in de strijd, maakt een hoop ellende mee en heeft kameraden moeten begraven. 

Na die oorlog in Nederlands-Indië trouwt Gerard en wordt hij vader. Over de gruwelijke ervaringen in de oorlog spreekt hij alleen met directe collega’s, want voor de rest van de wereld is het nooit gebeurd.

Van zijn eenheid is Gerard de laatste die nog leeft. In die hoedanigheid is er niemand meer om mee te praten en dat vreet hem op. 

Deskundigen van het Koninklijk Veteraneninstituut en het Koninklijk Militair tehuis in Bronbeek begeleiden hem en stimuleren hem juist erover te praten. Gerard doet dat en het helpt hem met verwerking. Ook heeft hij veel steun aan andere veteranen met wie hij in Bronbeek woont.